Ongevoeligheid
Anton (eind 20) heeft al enige jaren last van een plek aan de linker zijde van zijn gezicht, waar hij nauwelijks gevoel in heeft. Terwijl we erover praten zegt hij: 'het voelt heel vervelend, het is net alsof er een gapend gat zit, alsof het daar open ligt'.
Tijdens de sessie die we aan dit probleem wijden, doemt vlot het leven op van Guillaume, een soldaat van begin 20 in het leger van Napoleon. Hij bevindt zich op het slagveld en is heel trots op zijn militaire capaciteiten - hij is o.a. een uitstekend en alom gerespecteerd schutter - en hij voelt zich min of meer onoverwinnelijk. De frustratie is dan ook groot bij hem als hij onverwacht aan de linker zijde van zijn hoofd wordt geraakt door een kanonskogel. Hij heeft door onoplettendheid de kogel niet aan zien komen en neemt dat zichzelf heel erg kwalijk: 'ik had beter moeten opletten'. Aan de andere kant is hij kwaad op degene die de kogel heeft afgevuurd. 'Een lafaard' noemt hij hem. Het is duidelijk dat Guillaume de ervaring niet overleeft, wanneer hij voelt en (van buiten zijn lichaam) ziet hoe de linkerkant van zijn gezicht is weggeblazen.
Anton realiseert zich dat hij de ervaring van de soldaat niet heeft verwerkt en waar het vreemde gevoel in zijn gezicht vandaan komt. Twee dagen later krijg ik een mailtje van hem, waarin hij o.a. schrijft: 'Ook al blijf ik het 'vaag' vinden, maar de linkerkant van mijn gezicht is echt weer gaan leven. Dat gapende gat in mijn hoofd-gevoel is gewoon weg!'. Als ik hem een maand later weer spreek, blijkt dit nog steeds het geval te zijn.
