Depressiviteit (2)
Bep is een jonge vrouw van begin dertig die zich al een jaar of vijftien moe en depressief voelt. De laatste tijd wordt dit steeds erger. Ogenschijnlijk is daar geen enkele reden voor. Ze heeft altijd een goede relatie met haar familie gehad. Ook met haar partner - met wie ze al tien jaar samenwoont - heeft ze een prima relatie en ze heeft een leuke baan, maar toch zit ze al een paar weken thuis.
De eerste twee sessies leveren nauwelijks iets op. Maar tijdens de derde sessie herbeleeft Bep het leven van een herbergier aan het begin van de negentiende eeuw. Hij heeft een dochter van een jaar of vijf, waar hij alleen voor zorgt, omdat zijn vrouw in het kraambed is gestorven. Op een gegeven moment gaat hij op zoek naar zijn dochter die hij al een tijdje niet heeft gezien. Hij vindt haar dood in de sloot bij het huis, verdronken. De man voelt zich zeer verdrietig en schuldig omdat hij niet beter op het kind heeft gelet. Verteerd door wroeging pleegt hij korte tijd later zelfmoord door ophanging. Dat dat geen oplossing is bemerkt hij na zijn dood waar hij in een donkere omgeving terecht komt, terwijl zijn verdriet nog even hevig is. Ik laat Bep contact maken met de herbergier die nog steeds in de duistere omgeving vertoeft. Als hij om zich heen kijkt ziet hij tot zijn blijde verrassing zijn dochter die hem vraagt mee te komen.
Bep beseft dat ze het verdrietige gevoel van deze man bij zich heeft gehouden. Ook lijkt het geen toeval dat haar depressiviteit de laatste tijd (ze is nu ongeveer even oud als de herbergier toen) veel erger is geworden. Tegelijk beseft ze dat ze haar depressieve gevoel - nu vader en dochter immers weer verenigd zijn - niet meer bij zich hoeft te houden.
Als ze drie weken later terugkomt vertelt ze dat ze zich veel beter voelt, dat haar depressieve buien beduidend in frequentie zijn afgenomen en bovendien veel minder hevig zijn. Binnenkort gaat ze weer aan het werk.
