Onzekerheid (1)
Dit thema kom ik in allerlei vormen veel bij cliënten tegen. Tegelijk is het een probleem wat over het algemeen gemakkelijk en snel kan worden opgelost. Wendy is een vrouw van begin 40 die kampt met een reeks problemen. Opmerkelijk is vooral haar zeer slechte zelfbeeld. Daarnaast valt op dat ze haar hele leven al een sterke affiniteit heeft met het Jodendom, hoewel ze absoluut niet religieus is opgevoed.
Tijdens de eerste sessie ervaart ze zichzelf in een vorig leven als een Joods jongetje van een jaar of negen ergens in Oost-Europa tijdens WO-II. Op een gegeven moment wordt het hele gezin door de nazi's opgepakt en afgevoerd naar een concentratiekamp. Kort na aankomst wordt hij vergast, wat als zeer traumatisch ervaren wordt.
In de volgende sessie komt ze terecht in het leven van een jong meisje dat deel uitmaakt van de Katharengemeenschap in Zuid-Frankrijk. Het is een leven waar zich schuilhouden voor de heersende kerk een grote rol speelt. Op een gegeven moment komen er mannen op paarden die de hele gemeenschap uitmoorden. Het meisje sterft door een steek in haar hartstreek.
Wat zij uit deze ervaringen naar het hier-en-nu heeft meegenomen zijn de onbewuste overtuigingen 'ik ben minderwaardig' en 'ik mag er niet zijn' en een bovenmatige angst voor mensen. Als ik haar de derde keer zie straalt ze al aardig wat meer zelfvertrouwen uit en ze vertelt dat haar omgeving stomverbaasd is over de verandering die ze doormaakt. Een half jaar na de laatste sessie krijg ik een brief van haar waarin ze o.a. schrijft: 'In februari ben ik voor het laatst bij je geweest voor mijn negende sessie. Sinds ik in september voor het eerst met regressietherapie ben gestart is er een hoop veranderd. Ik voel me een stuk sterker in mijn doen en laten, ben niet meer zo onzeker en voel me meer mezelf. Ik pak dingen sneller aan en schuif ze minder voor me uit. Over het algemeen een goed gevoel dus en ik ben dan ook erg blij dat ik aan regressietherapie ben begonnen.'
